سه شنبه 27 مرداد 1394 ساعت 20:49 |
بازدید : 7790 |
نوشته شده به دست hossein.zendehbodi |
(نظرات )
عرفی شیرازی که نام اصلی اش مولانا محمد بن خواجه زینالدین علی بن جمالالدین شیرازی است از مشاهیر و شعرای قرن دهم هجری قمری در شیراز است . عرفی شیرازی ملقب به جمالالدین و متخلص به عرفی است . البته میان تذکرهنویسان و تاریخنویسان درباره نام دقیق عرفی شیرازی اختلاف نظر زیادی وجود دارد . عرفی شیرازی در سال 935 - 963 هجری قمری در شیراز دیده به جهان گشود . دوران کودکی و نوجوانی عرفی شیرازی تا سن بیست سالگی در شیراز گذشت و در همان جا به کسب ادب و بعضی مقدمات علمی پرداخت و به قدر وسع از موسیقی و ادوار مهارت یافت و در خط نسخ نیز دست بر آورد و روی به شعر نهاد . عرفی شیرازی تخلص خویش را از شغل پدر که سمت داروغه شهر ؛ که با قوانین عرفی و شرعی سرو کار داشت گرف . عرفی شیرازی از جوانی به شعر سرودن پرداخت و پیش از رفتن به هند به شیوه فغانی شیرازی شعر می گفت . عرفی شیرازی شاعری مغرور بود و از آنچه تذکره نویسان یاد کرده اند و از شعرش نیز دانسته می شود . عرفی شیرازی به کمال فضل و دانش و لطیفهگویی و حاضر جوابی معروف بود و طرزی مخالف مسلک قدما در شعر در پیش گرفته و غالباً در اثر کثرت تشبیهات و استعارات عرفی شیرازی ، اصل مقصود در شعرش مبهم میماند . عرفی شیرازی چند بار به هندوستان رفت و در دربار اکبر شاه هندی تقرب یافت . به علت این که چند بار ابوالفیض و برادرش علامی را که هر دو از اکابر هند بودند در مقام مناظره محکوم ساخته بود آن دو کینه و عداوت عرفی شیرازی را سخت به دل گرفته بودند . از آنچه گفته اند در جوانی از ظاهری زیبا بهره مند بود اما در بیست سالگی به علت آبله زیبایی ظاهر را از دست داد و راه هند پیش روی نهاد و در آنجا شهرت یافت . عرفی شیرازی از راه بندر جرون به دکن رفت ولی آنجا نماند و به شمال هندوستان ، فتحپور سیگری ، نقر جلال الدین اکبر شاه رفت لیکن در آن هنگام پادشاه متوجه کابل شده بود و در پایتخت به سر نمی برد و ناگزیر به خانه فیضی ، ملک الشعرای جلال الدین اکبر رفت و آن شاعر بزرگ عرفی شیرازی را به گرمی پذیرفت و به واسطه او بود که عرفی با مسیح الدین حکیم که از علمای مشهور بود آشنایی یافت و به خدمتش در آمد و پس از مرگ وی به خدمت عبدالرحیم خانخانان سپهسالار ادب پرور جلال الدین اکبر راه یافت و چندی با او در حیدر اباد بود و سپس به دربار جلال الدین اکبر رفت و تعلق خاطر خاصی نسبت به شاهزاده سلیم ملقب به جهانگیر پسر پادشاه پیدا کرد . عرفی شیرازی در هند و عثمانی - ترکیه - بیش از ایران شهرت داشته و شاعران ترک زبان به شیوه شاعری عرفی شیرازی تمایل زیادی داشتند .